درگوشی باخدا

ودر تنهاییت غرق میشوی گریه می کنی پر ازدرد می شوی

حرف نمیزنی وچون برگی زرد،زرد می شوی

از دلت آه می کشی دیگر از کنار آن دوستش دارم راه کج میکنی

عکسش را در دلت میشکنی وپر از زخم می شوی

با خدایت غمگین ودردناک حرف میزنی

برهمه چیز چشم میبندی ودر آرزوی مرگ میشوی

اما نه میمیری ونه زنده ای نه راه پس داری ونه راه پیش

دربهت مانده ای و هرروز در برزخی جدید زجر میکشی